Pieniny: idziemy na szlaki z najładniejszymi widokami

Jedne z najmniejszych polskich gór. Trzydzieści pięć kilometrów wzdłuż i pięć wszerz. Za to najpiękniejsze widoki gwarantowane. Jakie szlaki warto przejść? 

Oczywiście jednym z nich będzie ten najbardziej znany – na Sokolicę. Południowe, skalne ściany Sokolicy opadają niemal pionowo w ponad 300-metrową przepaść nad Przełomem Dunajca. Sosenki na szczycie – relikt epoki lodowcowej – to najczęściej fotografowane drzewa w Polsce. Ze szczytu widać Masyw Trzech Koron, wstęgę Dunajca, a na horyzoncie Tatry. Dalej idziemy przez skalisty grzbiet zwany Sokolą Percią i przełęcz Burzana do ruin Zamku Pienińskiego. W końcu dochodzimy pod skalną ścianę Zamkowej Góry, schodkami na grzbiet Ostrego Wierchu, by o zachodzie słońca stanąć na Okrąglicy (982 m n.p.m.), w najwyższym punkcie Trzech Koron. Stąd roztaczają się oszałamiające widoki na Przełom Dunajca, Pieniński Park Narodowy, Beskid Sądecki i Żywiecki, Gorce, Magurę Spiską oraz Tatry.

Z Wąwozu Homole na Wysoką 

Pieniny są niewielkie. Mimo to więcej turystów na szlakach spotkamy tylko w Tatrach. Gdy lato się kończy, wędrowców jest mniej. Za to jeśli tylko dopisze złota polska jesień – na zboczach gór przebarwiają się na złoto, brązowo i czerwono liście buków, klonów, jaworów, lip i jesionów. Nic więc dziwnego, że w pogodne dni trudno się zmieścić na Wysokiej (1050 m n.p.m.). Każdy chce zdobyć najwyższy szczyt Pienin.

Wędrówkę na Wysoką warto zacząć od wąwozu Homole, uważanego za jeden z najpiękniejszych w Polsce. Trasa wiedzie najpierw wzdłuż tworzącego kaskady strumienia Kamionka. Otaczają go wysokie skalne ściany z czerwonego wapienia, który powstał z miliardów szkieletów liliowców.

Czerwień skał kontrastuje z wczepionymi w nie porostami w odcieniach brązu, żółci i zieleni. W wąwozie mieszkają jaszczury plamiste – popularnie zwane salamandrami, puchacze i pustułki. Po 800 metrach wąwóz otwiera się na szeroką polanę. Dalej trasa wiedzie ostro pod górę do hali pod Wysoką. Tu rządzą pasterskie psy pilnujące stad owiec. Niektóre szczekają na turystów, inne łaszą się, dają pogłaskać i podrapać za uchem.

Stąd jest jeszcze jakieś 40 minut ostro pod górę, momentami po żelaznych schodach z poręczami. Każdy, kto wdrapie się na szczyt, chce choć na chwilę na nim przysiąść. Tym bardziej, że Wysoka porośnięta jest lasem i tylko sam czubek wystaje nad drzewa. A że jest niewielki, czasami trzeba czekać w kolejce, aż zwolni się miejsce. Warto, bo roztaczają się stąd imponujące widoki na Pasmo Radziejowej, Pieniny, za nimi Gorce i Babią Górę. Przy dobrej pogodzie widać Tatry.

Przystań w Szczawnicy i Przełom Dunajca

Po zejściu z Wysokiej najlepiej wybrać się na szlak biegnący główną granią Małych Pienin. Najpierw przez wysoki las, wspinając się na strome i skaliste Borsuczyny, a potem Durbaszkę. Tu las się kończy, ukazując piękny widok na hale pod Wysokim Wierchem, Rabsztynem i Cyrhlami. Pasą się na nich owce, z kominów bacówek snuje się dym. Pasterze robią oscypki i bundz, częstują chłodną żętycą. Dalej trasa wiedzie przez łąki do Szafranówki (742 m n.p.m.), skąd schodzimy do przystani w Szczawnicy.

Tu kończy się spływ Przełomem Dunajca. Na 9-kilometrowym odcinku rzeka tworzy siedem ostrych zakrętów i trzy łagodne zakola. Powstały 2 miliony lat temu, gdy Pieniny zaczęły się wypiętrzać i stanęły na drodze rzece. Dunajec „wgryzał się” w skały, aż wyżłobił wąwóz.

Jego ściany miejscami zwężają się do kilkunastu metrów i wznoszą setki metrów w górę. Wartki nurt tworzy bystrza, mieni się kolorami, burzy falami, toczy pianę i huczy. Turyści na tratwach są jednak bezpieczni; nad rzeką panują uzbrojeni w drągi flisacy.