Co robić po nartach, przed nartami lub zamiast nart? W myśl zasady, że nie samymi szusami człowiek żyje, przygotowaliśmy trzy propozycje, jak w ciekawy sposób spędzić czas w Zakopanem. I nie jest to bynajmniej sączenie grzańca przy kominku w regionalnej karczmie.

Warsztaty w Czerwonym Dworze

W drewnianej salce na pierwszym piętrze Czerwonego Dworu cztery godziny mijają jak z bicza strzelił. Jakież jest zdziwienie uczestników warsztatów, którzy próbowali własnoręcznie zrobić kierpce czy upleść skarpety z prawdziwej owczej wełny, że to wcale nie jest takie proste. Ot, choćby taka prozaiczna czynność jak koordynacja ruchowa potrzebna, by obsługiwać kultowe maszyny Singera – to na nich najstarsza podhalańska hafciarka uczy tajników haftu białego. Na warsztatach w Czerwonym Dworze można nauczyć się też malowania na szkle, robienia kwiatów z bibuły, haftu kolorowego, wyszywania góralskich gorsetów i kożuchów, a nawet wytwarzania charakterystycznego podhalańskiego instrumentu, jakim są dudy. Wszystko w ramach odbywających się przez całą zimę bezpłatnych warsztatów, na których swoim kilkudziesięcioletnim doświadczeniem dzielą się najlepsi twórcy ludowi z Kościeliska, Zakopanego, Dzianisza.

W zajęciach mogą brać udział wszyscy od pięciu do stupięciu lat, bez względu na wcześniejsze doświadczenie. Wszystkie materiały zapewniają organizatorzy warsztatów, a efekty swojej pracy, np. malowane na szkle obrazy czy uplecione wełniane opaski można zabrać na pamiątkę. Do Czerwonego Dworu warto zresztą zajrzeć nie tylko na ręczne robótki.

Ta drewniana willa w stylu zakopiańskim z samego początku XX wieku przeszła w tym roku nieprawdopodobną wręcz przemianę. W wyniku remontu konserwatorskiego sczerniałe przez stulecie ściany odzyskały dawne piękno. Sam budynek, gdzie przez pięćdziesiąt lat mieściło się góralskie przedszkole, stał się Centrum Kultury Rodzimej. Można zobaczyć tu m.in. wystawy różnorodnej twórczości znanych podhalańskich artystów i rzemieślników, od grudnia zaś rusza galeria, w której będzie można kupić paradne góralskie chusty, skórzane cudeńka czy bajecznie kolorowe obrazy.

Udział w warsztatach jest bezpłatny, trzeba jednak wcześniej się zapisać.

Szczegółowe informacje na: facebook.com/czerwonydworzakopane

Centrum Edukacji Przyrodniczej TPN dla wszystkich fanów natury

Choć nazwa brzmi może niezbyt zachęcająco, by to właśnie tu spędzić wolniejsze zimowe przedpołudnie, jest to miejsce, atrakcja Zakopanego, którą zdecydowanie warto odwiedzić.

Przed niespełna rokiem mocno już wysłużona ekspozycja przyrodnicza została całkowicie zmodernizowana. Teraz jest to najnowocześniejszy tego typu obiekt w regionie. Całość dzieli się na dwa poziomy, gdzie w bardzo obrazowy sposób poznajemy sekrety tatrzańskiej przyrody i odpowiedzi na nurtujące turystów pytania. Na przykład dlaczego w Tatrzańskim Parku Narodowym nie ma koszy na śmieci, czy zjedzone przez kornika drzewa trzeba ścinać i z jakiego powodu psy nie mogą wchodzić na szlaki. Podczas trwającego godzinę spaceru edukacyjnego odwiedzamy m.in. jaskinię, trafiamy na tatrzańską łąkę, gdzie oprócz tatrzańskich zwierząt spotykamy też walające się pod ławkami śmieci. Cały czas towarzyszy nam głos lektora, a efekty świetlne i dźwiękowe wydobywają najważniejsze elementy opowieści. Czeka też największa w Polsce podświetlana makieta Tatr i projekcja w kinie 4D.

Miejscem, z którym naprawdę ciężko się rozstać jest jednak Sala Odkryć z nieprzebraną liczbą edukacyjnych gier komputerowych dla uczestników w każdym wieku: od prostych układanek, przez ćwiczące spostrzegawczość znajdywanki, po stanowiące spore wyzwanie quizy. Czekają tu też interaktywne stoliki, stanowiska stetoskopowe, czteroosobowa gra Dzień Świstaka i wymagające nie lada kondycji gry ruchowe, gdzie wcielamy się w uciekającego przed samochodem jelenia czy skaczącą kozicę. Zazwyczaj dzieciom (a nawet ich rodzicom) tak się tu podoba, że wcale nie mają ochoty wracać na stok!

Centrum Edukacji Przyrodniczej mieści się w centralnym punkcie między Kuźnicami, skąd kursuje kolejka linowa na Kasprowy Wierch, a skocznią narciarską. Tuż przy wejściu znajduje się przystanek komunikacji miejskiej.

Wstęp jest bezpłatny, trzeba jednak wcześniej zarezerwować miejsce na stronie biletcep.tpn.pl

Teatr Witkacego wciąż gra

Na początku była dżentelmeńska umowa. Dziewięcioro studentów krakowskiej PWST postanowiło przez trzy lata porobić w Zakopanem teatr. Miejsce i czas nie były przypadkowe. W lutym 1985 roku, dokładnie w setną rocznicę urodzin Witkacego, odbyła się premiera pierwszej sztuki. Na elegancko ubraną widownię spadł wówczas deszcz mąki, symbolizującej „zakopianinę”, opisywany przez Witkacego narkotyk. Dziś wszystko odbywa się już raczej bez takich ekstrawagancji, choć wciąż jest to teatr słynący z wyjątkowego kontaktu z widzem. Zdarza się, że w czasie przerwy we foyer, snując się między widzami, aktorzy odgrywają jakąś swoją pantomimę.

Atmosferę kultowego już w Zakopanem Teatru Witkacego potęguje sama jego siedziba w imponującym gmaszysku. Na początku XX wieku mieścił się tu ekskluzywny zakład wodoleczniczy doktora Chramca, na początku drugiego millenium odbywały się zaś… walki w kisielu – ku zgorszeniu mieszczącego się za ścianą Starostwa Powiatowego. Iście Witkacowski koncept. Teatr Witkacego zagospodarował dla siebie dwie sceny: duża Scena Witkacego to dawna sanatoryjna sala teatralna, scena A. Bazakbala to jednocześnie teatralna kawiarnia z zabytkowa altanką, gdzie wystawiane są kameralne spektakle i odbywają się spotkania i koncerty.

Spektakle cieszą się sporą popularnością, warto więc wcześniej zarezerwować bilety. I choć teoretycznie obowiązuje wieczorowy dress code, w lecie można spotkać wędrowców wprost z tatrzańskich szlaków. Jeśli zatem nie zdążycie przebrać się po całym dniu na stoku, narciarski kombinezon i gogle też wpiszą się w klimat teatru.

www.witkacy.pl

Zdjęcie główne: Emilia Niedźwiecka; Unsplash